از زلف

هر کجا

گرهی برگشاده ای

بر هر دلی

هزار گره بر نهاده ای

و

نمون? اشعار او

 از قصید? ترسائیه

  فلک   کژروترست   از  خط   ترسا                           مر ا دارد  مسلسل  راهب آسا

نه روح اللّه بر این دیر است چون شد؟                          چنین  دجّال فعل  این  دیر مینا

تنم  چون  رشت?  مریم   دو تا  است                             دلم  چون  سوزن  عیسی  یکتا

من  این جا   پای بست  رشته  مانده                           چو عیسی پای بست سوزن ان جا

چرا سوزن  چنین  دجّال چشم است                            که  اندر جیب عیسی  یافت مأوی

 لباس   راهبان    پوشیده   روزم                               چو راهب زان برآرم هر شب آوا

 ***

طفلی  هنوز   بسته ی   گهواره ی   فنا                        مرد ان زمان شوی که شوی از همه جدا

جهدی بکن که زلزله ی صور در رسد                        شاهِ   دلِ  تو   کرده   بُود  کاخ  را  رها

ان  به  که  پیش  هودج جانان کنی  نثار                      ان جان که وقت صدمه ی هجران شود فنا

رخش  تو  ر ا بر  آخُر سنگین  روزگار                    برگ   گیا   نه  و  خر   تو   عنبرین  چرا

گر   حل?   حیات    مطرّز   نگرددت                        اندیک   در نماندت    این  کسوت   از  بها

از پیل کم نه ای  که چو مرگش فرا رسد                     در  حال  استخوانش  بیرزد  به  یک  بها

 ***

ایوان مداین

 هان، ای دل عبرت بین  از دیده عبر کن، هان                              ایوان  مداین  را   ایینه ی  عبرت  دان

یک  ره  ز  لب  دجله    منزل  به  مداین  کن                               وز دیده دوم دجله  بر خاک مداین ران

خود دجله چنان گرید، صد دجله ی خون گویی                             کز گرمی خونابش  اتش چکد از مژگان

بینی  که  لب  دجله   چون  کف به  دهان  آرد؟                            گویی ز  تفِ  آهش  لب  آبله  زد  چندان

از   آتش  حسرت  بین     بریان  جگر  دجله                              خود  آب  شنیدستی    کآتش کندش بریان؟

 ***

از غزلیات

 از  زلف  هر کجا  گرهی  بر گشاده ای                          بر  هر  دلی  هزار  گره  بر نهاده ای

در روی من ز غمزه  کمان ها کشیده ای                         بر جان من ز طرّه کمین ها گشاده ای

بر هر چه در زمانه   سواری به نیکویی                         الّا  وفا  و  مهر   کز این  دو  پیاده ای

گفتی  جفا نه کار من است   ای  سلیم دل                         تو خود ز مادر از پی این کار زاده ای

دیدی که دل  چگونه ز من  در ربوده ای                         پنداشتی  که   بر  سر  گنجی   فتاده ای

گفتی که  روز  سختی   فریاد  تو  رسم                         سخت است کار، بهر چه روز ایستاده ای؟

 خاقانی  از جهان  به  پناه  تو در گریخت                       او را  به  دست  خصم  چرا باز داده ای؟

  *** 

  * تاریخ ادبیات ایران، یان ریپکا، ترجمه ی کیخسرو کشاورزی، ص 314.

** دیدار با کعبه ی جان، دکتر عبدالحسین زرین کوب، ص 110. 

نظز یادت نره.